Dębski Władysław (1863–1920), działacz społeczny w Galicji wschodniej, ur. 21 I w Winnikach, ukończył gimnazjum w r. 1881 w Złoczowie, gdzie ojciec jego był sekretarzem powiatowym; następnie odbył studia prawnicze w l. 1881–7 we Lwowie, ostatni zaś egzamin uniwersytecki składał w Krakowie. W r. 1889 dopuszczony do praktyki sądowej w Złoczowie, w r. 1896 mianowany adiunktem sądowym w Obertynie, w kwietniu 1897 przeniósł się do Złoczowa, gdzie pozostał odtąd przez lat osiem, w r. 1899 awansowany na sekretarza, a w r. 1903 przydzielony do prokuratorii państwa. W r. 1905 mianowany radcą sądu krajowego w Samborze, po paru miesiącach powrócił do Złoczowa i tam w r. 1913 otrzymał godność radcy wyższego sądu krajowego (sędziego apelacyjnego). Przez cały długoletni czas pobytu w Złoczowie brał żywy i czynny udział w tamtejszym życiu obywatelskim: był jednym z założycieli i członkiem wydziału tamtejszego »Sokoła« i »Towarzystwa Narodowego« oraz członkiem rady miejskiej, uczestniczył czynnie w pracach Koła T. S. L. i zarządu głównego Towarzystwa Kółek Rolniczych, a po utworzeniu w r. 1905 stronnictwa demokratyczno-narodowego w Galicji przystąpił doń i pozostał w nim do końca życia. W r. 1907 przy wyborach do austriackiej Rady Państwa wybrany zastępcą posła mniejszości polskiej w okręgu wiejskim złoczowskim, po rezygnacji posła K. Obertyńskiego wszedł już w miesiąc później w jego miejsce. Przy następnych wyborach w r. 1911 został w tym samym okręgu od razu wybrany posłem większości, gdyż zdobył 13.587 głosów, a poseł ruski tegoż okręgu tylko 6889 głosów. W pracach Koła Polskiego w Wiedniu brał D. żywy udział. Na pamiętnym posiedzeniu Koła Sejmowego w Krakowie z 3 X 1916, wygłosił imieniem frakcji demokr.-narodowej odważną i zasadniczą mowę, stwierdzającą, że żadne rozwiązanie sprawy polskiej, ofiarowane przez mocarstwa centralne, dążeń Polaków zadowolić nie może. W listopadzie 1918 r. we Lwowie przyczynił się do utworzenia Tymcz. Komitetu Rządzącego. Wszedłszy do Sejmu Ustawodawczego, brał w nim czynny udział jako członek komisji wojskowej i komisji prawniczej. W plenum sejmu zgłosił wnioski w sprawie znęcania się wojsk ukraińskich nad ludnością polską, w sprawie subwencji na reperację kościoła w Kamionce Strumiłowej, w sprawie zasiłków dla poszkodowanych przez wojnę domową urzędników kolejowych oraz wdów i sierot po nich, w sprawie pieczęci notarialnych w Małopolsce, w sprawie terenów naftowych i solnych w Małopolsce, w sprawie zmiany dekretu o urzędach walki z lichwą, wreszcie w sprawie zmiany ustawy o pensjach dla weteranów z r. 1831, 1848 i 1863 oraz wdów i sierot po nich. Zmarł 10 XI 1920 nagle w Warszawie w powrocie z posiedzenia sejmu do domu; pochowany w Złoczowie.

Akta Prezydium Sądu Apelacyjnego we Lwowie; Wydawnictwo »Das Abgeordnetenhaus«, Wiedeń 1907 i 1911; Anonimowa broszura: Dwa posiedzenia (wydawnictwo lwowskiej grupy Ligi Narodowej), Lw. 1916; Rzepecki K., Sejm Ustawodawczy, Protokoły i druki Sejmu Ustawodawczego oraz zapiski kancelarii sejmowej.                     

Zdzisław Próchnicki